BRACIA POMARAŃSCY – HISTORIA POLSKIEJ RODZINY

AUTOR AGATA PLEWICKA

Burzliwe losy Polski niesione były przez pokolenia na barkach zwykłych-niezwykłych ludzi, bohaterów, których życie i śmierć znaczone były patriotyzmem, głęboko wrośniętym w krwioobieg, naturalnym jak oddychanie.

Dziś słowo „patriotyzm” ulega mocnym zniekształceniom podczas gdy dawniej
oznaczyło przedkładanie celów ważnych dla ojczyzny nad osobiste, doraźne wygody, gotowość do pracy dla jej dobra, a w razie potrzeby, poświęcania dla niej własnego zdrowia a nawet życia.
To również umiłowanie i pielęgnowanie narodowej tradycji, kultury i języka.
Z opowiadań rodzinnych wiem, że moi przodkowie walczyli w zrywach narodowych – Wawrzyniec Pomarański (1796-1831) w Powstaniu Listopadowym a Paweł Pomarańskim (1823-1904) w Powstaniu Styczniowym.

Mój prapradziadek Józef Pomarański (1867-1902) był muzykiem, pierwszym
skrzypkiem Orkiestry Włościańskiej Karola Namysłowskiego w Zamościu oraz
kapelmistrzem założonych przez siebie orkiestr w Ciechocinku i Zamościu – jak mawiali ludzie z jego otoczenia „szedł mazurem” przez życie. Pradziadek należał do tajnej organizacji Towarzystwa Oświaty Naukowej. Józef zmarł w wieku 36 lat. Pozostawił młodą żonę Marię Reginę Pomarańską, z domu Dorantt (1867–1933) i osierocił trzech synów.
Moja praprababcia Regina okazała się silną kobietą, prawdziwą Matką Polką, sama wychowała synów, zapewniając im byt i wszczepiając wartości patriotyczne. Tak zaczęła się historia Braci Pomarańskich: Stefana (ur. 1893) , Józefa (ur. 1896) i Zygmunta (ur. 1897).
Stefan, Józef i Zygmunt służyli w Legionach, a Józef Piłsudski zwykł mawiać o nich „moi ulubieni żołnierze”. Czekała ich zapewne świetlana wojskowa przyszłość w II Rzeczpospolitej, jednak potrzeby młodego państwa były ogromne – postanowili odłożyć mundury i służyć Polsce codzienną sumienną pracą, której tak wiele było w odradzającej się Ojczyźnie.
Swoje młodzieńcze życie zaczęli służąc krajowi podczas I wojny światowej, a ich
dojrzałe życie zakończyło się tragicznie podczas II wojny światowej, kiedy to Ojczyzna znów wezwała swoich synów i córki do walki. Wszyscy trzej zostali zamordowani w niemieckich obozach.
Ich losy zostały przedstawione w filmie dokumentalnym „Trzy losy, jedna Polsk – Bracia Pomarańscy”, wyreżyserowanym przez Leszka Wiśniewskiego. Film jest laureatem konkursu z okazji 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości, zorganizowanego przez Zarząd TVP dla oddziałów terenowych TVP i wyprodukowanego przez TVP Historia.

ZOBACZ: „Trzy losy, jedna Polsk – Bracia Pomarańscy”

https://vod.tvp.pl/video/trzy-losy-jedna-polska-bracia-pomaranscy,trzy-losy-jedna-polska-bracia-pomaranscy,39428624 fbclid=IwAR3RtaW51JGbv1vL9i6vTnPcnJhyp1aHN5XeWew
ZXb8wIKBbkW7iSYN2lTw

Więcej szczegółowych informacji o Braciach Pomarańskich można znaleźć również pod adresem:

Bracia Pomarańscy – oni tworzyli niepodległość

I zjazd potomków Braci Pomarańskich został zorganizowany w Zamościu, w dniach 26-
28 września 2014. Muzeum Zamojskie, na którego stronie znajduje się relacja ze
zjazdu, zorganizowało również wystawę „W okopach I wojny światowej. Historia Braci Pomarańskich”.

Potomkowie słynnych braci Pomarańskich w Zamościu.

ZDJĘCIE
Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy został przywieziony z Francji ok 1899 roku dla
małego Józefa Pomarańskiego (ur. 13.03.1896)- naszego Dziadka. Nigdy się z nim nie
rozstawał.
23.06.1942 doszło do aresztowania Dziadka przez gestapo. Obraz był dla niego tak
ważny, że w trakcie aresztowania zdążył przekazać obraz jednemu z pracowników,
prosząc o zabezpieczenie go i przekazanie rodzinie. Pan Mieczysław B., który został
obdarowany tym niezwykłym obowiązkiem, po 65 latach spełnił prośbę Józefa
Pomarańskiego. 29 kwietnia 2007 roku doszło do wyjątkowego spotkania – dzień, który spędziliśmy w domu Pana Mieczysława był niezapomnianym, doniosłym i radosnym przeżyciem dla całej naszej rodziny. Obraz stał się najcenniejszą pamiątką dla następnych pokoleń.

Drodzy Czytelnicy czekamy na Wasze historie.