Cud życia

Chodzę koło tego tematu i zupełnie nie wiem, jak zacząć.

Chcę napisać coś mądrego i pokrzepiającego albo coś pięknego i wywołującego uśmiech na twarzy. Zamiast tego wychodzi mi albo moralizowanie albo grzebanie w niczym. A może ten temat jest tak wszechogarniający, że trudno się z nim zmierzyć? Mimo wszystko uznaję, że jest to dobry czas, kiedy można go poruszyć. Kiedy przyszła wiosna i możemy patrzeć na przyrodniczy BUM! życia.

Bo jednym z wątków, które chciałam poruszyć, to właśnie przyroda.

Jako alergik mam ograniczone możliwości cieszenia się naturą i często oglądam wiosnę przez szybę, bo choroba nie daje mi biegać po łąkach i lasach.

Może dlatego tak bacznie się jej przyglądam i widzę cud Boży, cud życia.

Im bardziej się jej przyglądam, tym mocniej wierzę, że Bóg stworzył ten świat. Wszystko jest takie perfekcyjne i zorganizowane. Oglądaliście kiedyś z uwagą liście na jesieni? Na pewno zachwycaliście się paletą barw, ale oprócz tego warto przyjrzeć się ich kształtowi, liniom biegnącym przez jego przestrzenie, a nawet brązowe skazy, zwiastujące proces gnilny i to wszystko jest perfekcyjne.

Zimą wydawałoby się, że wszystko jest szare i nic się nie dzieje, ale to nieprawda. Ja na przykład kocham patrzeć na moich zimnolubnych przyjaciół wrony i gawrony, które stołują się na moim podwórku.

Człapią majestatycznie albo kłócą się o orzechy, kombinują, jak się do nich dostać. Jedne rozłupują je dziobami, a inne zrzucają z dużej wysokości na ziemię. Są pomysłowe, są perfekcyjne.

My patrzymy przez okno i myślimy, ojej jaka byle jaka pogoda, nic mi się nie chcę. A przyroda się cieszy i już od kilku tygodni jest w ruchu. Ptaki zaczęły gody, drzewa zaczęły pylić, a na ich gałęziach widać mrowie pięknych kwiatów.

Ile kolorów, ile piękna, ile zapachów i wszystko piękne i takie perfekcyjne.

Nie może też zabraknąć w tym człowieka.

Cud Boży, człowiek.

Jestem niezmiennie zafascynowana tym, jak powstajemy. Mała fasola w brzuchu, a już jej bije serce, potem kosmita, któremu wyrastają ręce i nogi. To jest niesamowite. Jak niesamowite jest kiełkowanie rośliny z ziarenka, tak niesamowite jest powstawanie człowieka. Kawałek po kawałku, aż jest gotowy  na wyjście na świat i jest – tak, perfekcyjny. Każdy. Mały czy duży, stary czy młody, chory czy zdrowy, jest piękny i perfekcyjny. Dziecko jest pulchniutkie i gładkie, dorosły, no cóż całkiem do rzeczy, a pomarszczony staruszek ma wyryte na twarzy całe życie i to jest piękne.

Tak rzadko się nad tym zastanawiamy. Pędzimy przez życie, szkoła, praca, troski dnia codziennego, skutecznie odciągają nas od zachwytów życiem.

A może warto czasami zatrzymać się i rozejrzeć się wokół. Zobaczyć gąsienicę zdążającą do liścia, całą włochatą, tak małą i delikatną, ale wytrwałą w tym, co robi. Może warto popatrzeć, jak ptaki budują gniazda, jak się starają, żeby ich potomstwu było najlepiej na świecie. Popatrzeć na siebie i na swoje rodziny przychylnym okiem, zapatrzeć się w drugą twarz i nie szukać wad, nie szukać mankamentów, a piękna, który stworzył Bóg.

Tego sobie i Wam życzę.