Podziel się wpisem:

To, co napiszę nie jest nowością, nie jest też apelem tylko i wyłącznie z powodu wojny w Ukrainie. Chodzi o to, że dobroczynność powinna iść zawsze w parze z szacunkiem do drugiego człowieka, a niestety nie zawsze tak jest. O tym, co należy robić, żeby było dobrze, możecie przeczytać w poniższym tekście.

W ostatnich dniach w Polsce wielu ludzi pomaga Ukraińcom. Jedni wożą uchodźców z granicy do miejsc noclegowych, inni pakują paczki charytatywne, a jeszcze inni wpłacają pieniądze lub przynoszą dary do punktów aprowizacyjnych. I dobrze. I to jest piękne. Z tym, że nie o tym chcę napisać, a o tym, jak powinien ten nasz dar wyglądać.

W zasadzie mogłabym skończyć na jednym zdaniu:

– Daj to, co sam chciałbyś otrzymać.

To, że człowiek jest w potrzebie, nie oznacza, że można mu wcisnąć byle co, byle dać. Bo zawsze trzeba pamiętać, że potrzebujący ma swoją godność i nie należy jej go pozbawiać.

– Nie dawaj przeterminowanego jedzenia.

– Nie dawaj zepsutych rzeczy.

– Nie wręczaj brudnych pościeli czy koców.

– Nie wciskaj podartych ubrań.

Jak to mówię do moich uczniów:

– To nie czas czyszczenia szaf. Jeśli chcecie pozbyć się starych rzeczy, to jest na to odpowiednie miejsce i nazywa się śmietnik.

Zawsze powinniśmy patrzeć na drugiego człowieka, jak na siebie i zadać sobie pytanie, czy ja chciałbym też to mieć.

I to jest jedna sprawa, druga dotyczy tego, czy jak ktoś mam mało, to czy może się dzielić tym z innymi. Oczywiście. Jednych stać na to, żeby wykupić pół sklepu, a innych stać tylko na gaziki czy wodę utlenioną, ale każdy może się tym podzielić. Czasami pewnie ludzie zastanawiają się, czy w ogóle ma sens branie udziału w zbiórce, kiedy ma się tylko możliwość kupienia jednej rzeczy. Oczywiście, jak najbardziej. Jak to mówi przysłowie: Ziarnko, do ziarnka i zbierze się miarka. Bo najważniejsze w tym wszystkim jest serce otwarte na drugiego człowieka.

I trzecia rzecz, jeśli pomagasz, a potrzebujący nie zawsze jest miły, ty bądź. Nie dyskutuj, nie wkurzaj się, odpuść, wybacz i miej otwarte serce. Piszę o tym, bo słyszałam historię, że pewne osoby zamiast być wdzięczne za dobroć, marudzą.

No, marudzą. Bo są chore, bo są biedne, bo przyjechały z terenu wojny i być może nie do końca zdają sobie sprawę z tego, co robią i mówią. A może boją się, że jeśli tacy nie będą, to z powodu naszej bylejakości zostaną pozbawieni godności.

Jako prowadząca młodych wolontariuszy przez meandry dobroczynności, spotykam się z różnymi sytuacjami i oni też. Ale kiedy się zdenerwują na jakiegoś potrzebującego, bo ten był dla nich niemiły, mówię:

– Odpuście. Ta osoba, jest samotna (stara, chora itp.,), nie wiecie, jakie miała życie, co się musiało stać, że jest teraz taka, jaka jest.

Wy jesteście od tego, żeby to wziąć na klatę i mieć na to w odpowiedzi dobre słowo.

Wiem, nie zawsze jest łatwo, czasami ja też się irytuję, ale staram się sobie powtarzać: Nie jestem od tego, żeby oceniać tylko pomagać.

W tym trudnym czasie, jakim jest wojna w Ukrainie, pamiętajmy o tym i uzbrójmy się w miłość, cierpliwość i towarzyszmy ze spokojem wszystkim tym, którzy potrzebują naszego wsparcia.