Autor: Dziś rozmawiamy o możliwości dorabiania na świadczeniu pielęgnacyjnym. To dobrze, warto o tym rozmawiać. A w tej dyskusji warto też zauważyć rodziców, którzy nie będą mogli podjąć pracy na świadczeniu pielęgnacyjnym, bo niepełnosprawność ich dzieci na to nie pozwala. Co z nimi? O tym chcielibyśmy porozmawiać.
Do biura senatorskiego Agnieszki Gorgon Komor poszło :biurosenatorskie@agnieszkagorgonkomor.pl, o tym, że „
Jestem, żywym przykładem , że nie każdy rodzic da radę dorabiać do niskiego świadczenia, a zatem proszę zwrócić uwagę, też na te osoby, które siedzą cicho, bo muszą opiekować się dziećmi, pracować.
Najlepszym rozwiązaniem byłoby też zapewnienie godziwego świadczenia.
Z poważaniem Vanessa Nachabe Grzybowska”.
Na Facebooku rozkręca się właśnie -inicjatywa społeczna dorabianie na świadczeniu pielęgnacyjnym.
Od dziesięcioleci Państwo żeruje na naszej miłości, rzekomy system wsparcia, budowany jest na plecach rodziców, którym z czasem, coraz trudniej jest brać na siebie wszystkie trudy związane ze wsparciem OzN. Płacimy za to zdrowiem, rozpadem rodzin, społeczną izolacją i ubóstwem. Jest nas tysiące takich matek i ojców.
Asystencja osobista i opieka wytchnieniowa jest dostępna dla nielicznych, brak jest ośrodków wsparcia dziennego, a mieszkalnictwa ze wsparciem jest tyle co kot napłakał, o pomocy psychologicznej można pomarzyć. Nie mamy prawa do zwolnienia chorobowego ani do urlopu wypoczynkowego, nikogo nie obchodzi jak sobie radzimy. Praca, wieczna praca, aż do śmierci, niespokojnej śmierci, bo z troską o los najbliższych, ze świadomością że kiedy nas zabraknie, oni zostaną skazani na DPS, który dla osób wymagających intensywnego wsparcia, może być i często bywa piekłem.. umieralnią.
Wmawia się nam, że nie pozwalamy naszym dzieciom na niezależne życie. To stwierdzenie zwyczajnie boli, jest bardzo krzywdzące i fałszywe. My rzekomo nie pozwalamy na niezależne życie, gdzie? W państwie, w którym wsparcie o ile już, to tylko bywa, w państwie gdzie rozwiązania systemowe, zastępowane są rocznym programami, z półroczną przerwą w ich realizacji. Ale to my, my jesteśmy ci źli, my, dzięki którym nasi bliscy z niepełnosprawnościami funkcjonują najlepiej jak się da, na miarę swoich i naszych możliwości. Jestem głęboko przekonana, że kiedy wreszcie państwo wywiąże się z konwencyjnych zobowiązań wspierania OzN w niezależnym życiu, wtedy większość z nas chętnie odpocznie od pracy na „trzech etatach” i związanych z nią benefitów, ale najpierw niech to państwo stworzy odpowiednie warunki do tego niezależnego życia.
Niezależne życie OzN to także niezależne życie rodziców, więc życzymy sobie go równie mocno, jak naszym dzieciom. Póki co, to tylko marzenie.
Dziś rozmawiamy o możliwości dorabiania na świadczeniu pielęgnacyjnym. To dobrze, warto o tym rozmawiać. A w tej dyskusji warto też zauważyć rodziców, którzy nie będą mogli podjąć pracy na świadczeniu pielęgnacyjnym, bo niepełnosprawność ich dzieci na to nie pozwala. Co z nimi? O tym chcielibyśmy porozmawiać.
Jeżeli ktoś Wam mówi, że w pełni zastąpi Was asystent, a Wy w tym czasie będziecie mogli pracować, to chyba nie wie co mówi, nie zna środowiska OzN i ich rodzin i nie zna sytuacji na rynku takich usług, a rynek ten de facto nie istnieje.
Zapraszamy do rozmów osoby, w podobnej sytuacji, wypracujmy wspólnie postulat, który określi jakiego wsparcia oczekujemy w związku z niemożnością podjęcia pracy czy tak zwanego dorabiania.
Maria – 37 lat opieki i wspierania córki z niepełnosprawnością Grażyna – 40 lat opieki i wspierania syna z niepełnosprawnością Dorota – 27 lat opieki i wspierania córki z niepełnosprawnością Teresa – 22 lata opieki i wspierania syna z niepełnosprawnością i wiele innych
Komentarze