Nie mam czasu, zaganiana jestem

Fot. Arch.
Ile razy tak mówimy:

– Nie mam czasu, mam kocioł.

– Cały czas mam coś do zrobienia.

– Grafik napięty do granic możliwości.

– Nie mam czasu się w tyłek podrapać.

– Pędzę, biegnę.

I tak dalej.

Oczywiście w dzisiejszych czasach wszyscy pędzimy, mamy mnóstwo obowiązków oraz zajęć, więc dla nas jest to zwykłe wyrażenie, zwykłe zdanie, które nic za sobą nie pociąga. Ba, często nawet się nie zastanawiamy nad tym, że to mówimy. Takie tam, gadanie dnia codziennego, jak i podobne:

– Takie czasy, co zrobisz, nic nie zrobisz.

– Ktoś powinien się tym zająć.

– Ciekawe czy w tym roku będzie śnieg na Święta.

Nic nie znaczą, nic w naszym życiu nie zmieniają, ale i tak je wypowiadamy i robimy swoje.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad tym, jak jest to odbierane przez innych?

Nie. Ja też nie.

Do pewnego momentu, w ogóle nie zdawałam sobie sprawy, że taki tekst może spowodować to, że ktoś do mnie nie zadzwoni albo nie poprosi o pomoc. A uświadomiłam, to sobie, kiedy jakiś czas temu pojawiła się w Magazynie Dzielna Matka informacja o poszukiwaniu wolontariuszy, którzy dali by chwilę wytchnienia rodzicom osób niepełnosprawnych. Moja przyjaciółka z tej okazji porozmawiała ze mną i stwierdziłyśmy, że jesteśmy glizdy i że trzeba coś z tym zrobić.

Co zrobiłyśmy, to jest nieważne, ważna jest moja późniejsza rozmowa z mamą niepełnosprawnych synów. Okazało się, że kiedy rodzic osoby niepełnosprawnej/ nasi rodzice/osoba starsza/potrzebująca/ słyszy w zwykłej rozmowie, że:

– Nie mam czasu, zaganiana jestem – to im się zapala w głowie lampka i powstają myśli, takie, jak:

„Acha, nie ma czasu, więc nie będę jej/jemu zawracać głowy.”

„Może chciałabym poprosić Cię o pomoc, ale ty nie masz czasu.”

„Potrzebuję twojej  pomocy, ale ty nie masz czasu.”

„Zadzwoniłabym, ale ty nie masz czasu.”

Żeby było ciekawiej, wszystko mi się rozjaśniło, nie tylko przez tę rozmowę, ale przez kilka wcześniejszych, które przeprowadziłam w ostatnim czasie z seniorami.

Oto odpowiedź na moją zachętę, żeby dana osoba dzwoniła do mnie kiedy będzie chciała.

– A co ja mam dzwonić, na pewno masz swoje sprawy, nie będę ci zawracać głowy. Wy młodzi, to nie macie czasu, jeszcze bym zadzwoniła nie w porę. Nie chcę przeszkadzać.

Wiecie ile musiałam się napracować, żeby inny senior sam do mnie dzwonił? Ile trzeba tłumaczyć, że telefon działa w dwie strony i że można dzwonić nawet jeśli nie mam czasu, zaganiana jestem?

Owszem, niekiedy rzeczywiście nie mam gdzie wcisnąć palca, ale przecież nie codziennie. Nawet teraz, siedzę sobie i piszę ten tekst. Można zadzwonić, pogadać, bo mam czas. Mnóstwo czasu.

I każdy z nas ma mnóstwo czasu, tylko trzeba się czasami zatrzymać i pomyśleć, co się mówi i czy rzeczywiście jesteśmy w dzikim pędzie, czy tylko tak gadamy.

Tym wpisem chciałam Wam zwrócić uwagę na to, że niekiedy powinniśmy ugryźć się w język i zamiast mówić:

– Nie mam czasu, zaganiana jestem.

Powiedzieć.

– Słuchaj w tym tygodniu mam kocioł, ale w  następnym już będzie luz, jak chcesz to możemy się spotkać/zadzwonię do ciebie/przyjdę popilnować dzieciaków/Kiedy Ci pasuje?